Recent was de beroemde Libanese zangeres Fairuz in Nederland voor het Holland Festival. Het was haar eerste optreden in Nederland. Ik was er graag naartoe gegaan, maar de kaartjes waren in no time uitverkocht, mensen kwamen zelfs helemaal uit Dubai om haar te zien optreden. De 75-jarige diva treedt niet vaak meer op, dus haar fans weten haar te vinden. HollandDoc was de interesse voor deze zangeres niet ontgaan en zond vervolgens een al wat oudere documentaire (2003) over Fairuz uit: ‘Fairuz. We hielden zoveel van mekaar.’ Het is het verhaal van een verdeeld Libanon, waar de muziek van Fairuz als een rode draad doorheen loopt.
Fairuz is een van de bekendste zangeressen in de Arabische wereld en wat mensen ook verdeeld, over haar muziek zijn ze het eens. De documentaire vertelt niet zoveel meer over haar, maar ik heb genoten van de prachtige muziek, die ook voor het westerse oor heerlijk klinkt. De verhalen van de mensen maakten me verdrietig en geven een verscheurd beeld van Libanon. Er klinkt zoveel melancholie in de muziek van Fairuz, kijk maar eens op YouTube voor een paar voorbeelden:
- Sabah wa Masa (‘ochtend en avond’ over de liefde, met Engelse vertaling)
- Bahibak Ya Lubnan (‘ik hou van je, Libanon.’ Een liveopname uit 1979)
Ook jongere sterren coveren haar graag, zoals Asala (1969, Syrië) die ook Libanon haar onvoorwaardelijke liefde toezingt en wat te denken van Nawal al Zoghbi (1972, Libanon) met hetzelfde nummer.
Leuk artikel over Fairuz! Heb de rest van de avond filmpjes van allerlei Arabische zangers en zangeressen zitten kijken en luisteren op YouTube…