Afgelopen week nam ik deel aan de Edward Said Memorial Conference, georganiseerd door Universiteit Utrecht. 9 Palestijnse studenten waren door de Lutfia Rabbani Foundation in de gelegenheid gesteld om ook deel te nemen. Edward Said was per slot van rekening een belangrijke academicus met Palestijnse roots. Dit jaar is het 10 jaar geleden dat hij overleed, vandaar het ‘memorial’. Said zette zich in voor de kracht van het woord, voor dialoog en voor kunst en cultuur als belangrijke middelen om verschillen te overbruggen. Said werd bekend door zijn kritiek op de westerse perceptie van het oosten, met name uitgewerkt in zijn boek Orientalism (1978).
Ik deed nieuwe kennis en inzichten op, ook over de Palestijnse zaak. De Palestijnse studenten hadden van te voren de opdracht gekregen een presentatie voor te bereiden over vrede, in het kader van het Perpetual Peace Project van Universiteit Utrecht. Het idee is om vrede uit de abstracte hoek te halen en concreet te maken. De reflecties van de Palestijnse studenten waren boeiend, denk maar eens aan het verschil tussen ‘negative peace’ (absence of violence, veelal het geval in Palestina) en ‘positive peace’ (waar ‘justice’ heerst, waar mensen een leven kunnen opbouwen, met basisvoorwaarden en toekomstperspectief). Voor ons zo gewoon, maar in Palestina ontbreekt het.
Wat mij ook goed bijbleef, was de start van een van de presentaties. In twee korte filmpjes kregen we te zien hoe ‘free running’ eruit ziet in Gaza, Palestina en enkele kilometers verderop, in Israël.
Dit is ook nog een aardig filmpje waarin jongens uit Gaza de achtergrond van hun free running toelichten.
Zie je de verschillen?
Studente Khouloud liet een korte film van eigen hand zien, getiteld ‘Three wishes‘ (naast deze post). Aan het woord zijn drie inwoners van het vluchtelingenkamp waar zij opgroeide en hun wensen voor de toekomst: ‘I wish my music will go beyond the walls’.
De studenten uit Gaza gaven een goed beeld van de beperkingen waar ze dagelijks tegenaan lopen, waaronder maar enkele uren elektriciteit. Studeren (met gebruik van een computer) moet je dus plannen. Ook het reizen vanuit Gaza (via Egypte) naar Nederland was een uitdaging: eerst zes uur met de auto door de Sinai in Egypte, naar Cairo en dan doorvliegen naar Nederland. En dat omdat ze alleen via die kant Gaza mogen verlaten. Hardship dus, maar klagen deden ze niet. Ze strijden voor een betere toekomst en ondertussen doen ze wat er nodig is om hun leven te kunnen leiden.
Ter afsluiting nog enkele citaten die me zijn bijgebleven:
‘As Palestinians we have nothing but our education. This is our tool.’
‘We first need to exist [in the eyes of the other, i.e. Israel] in order to make peace.’
‘It is important to recognize history.’
Deze week heeft mijn kennis en beeld van Palestina en de Palestijnse zaak verrijkt, met name door de gesprekken met de Palestijnse studenten. Ik ben de studenten dan ook zeer dankbaar!
Meer lezen over de conferentie? Op de blog van Anja Meulenbelt staat een uitgebreide impressie van de conferentie.
Mooi dat ze bij “vrede” eerst afwezigheid van geweld noemen en dan Justice, rechtvaardigheid.
Heel mooi want die twee hebben natuurlijk hogere prioriteit dan “democratie” hetgeen nog wel eens vergeten wordt.
Wat goed dat de Lutfia Rabbani Foundation die studenten hierheen haalt!
Dank voor het delen.