Dit jaar was ik voor het eerst sinds lang weer terug in Caïro. Heerlijk! Opvallend in mijn tocht door Caïro na die lange afwezigheid vond ik de kleine galerieën. Veel schilderkunst en in een enkel geval sculpturen. Allerlei kleine ruimtes, soms niet direct in het oog springend. Als je er eenmaal oog voor hebt, kan je die galerieën echter makkelijker vinden. Op Zamalek, een gegoede wijk op een eiland midden in de stad, bezocht ik er een aantal. Vooral de tentoonstelling 7 Female artists bij Khan Al Maghraby vond ik heel aantrekkelijk, in kleur maar ook in onderwerpkeuze.
Downtown (hart van de stad) kent al sinds de jaren zeventig een galerie, Mashrabiyya. Een beetje weggestopt op de tweede verdieping kwam ik binnen in een oase van rust, met een tentoonstelling van werken van Ibrahim El Haddad. Deze kunstenaar maakt van dingen die hij in de stad vindt zijn kunstwerken, zoals hout, oude lijsten en touw. Zie foto bij deze post. Na het rondkijken, sprak ik met een van de medewerkers. Wat mij daar het meeste van is bijgebleven, is dat ze vertelde dat er bij het grote publiek nog weinig waardering voor de kunsten is. Als voorbeeld gaf zij dat in populaire films kunstenaars vaak worden uitgelachen. Ook was ze kritisch over het onderwijs in Egypte waar weinig tot niks aan Art Education wordt gedaan. Daardoor is het geen onderdeel van de algemene vorming. Het publiek van een galerie als Mashrabiyya is daarmee heel beperkt, maar wel trouw.
De aanwezigheid van deze kleine kunstoutlets maakten mij vrolijk. Ik denk namelijk dat kunst en al haar uitingsvormen een essentieel onderdeel van een cultuur zijn. Exposure daarvan en hopelijk op den duur ook echte waardering, zijn volgens mij belangrijke stappen in de ontwikkeling.
Speak Your Mind