Sinds oktober 2015 is er ook in mijn woonplaats een noodopvang voor vluchtelingen. Nu, drie maanden, later kijk ik met veel plezier terug op de leuke en goede contacten die daarna ontstonden.
Zo heb ik wekelijks met twee Syrische jongens van 18 en 25 jaar Nederlands geoefend. En wat een stappen hebben zij al gezet! Eind januari kwamen ze bij ons eten, en de gehele avond is er alleen maar Nederlands gesproken.
Zij oefenden met mij Nederlands en maakten kennis met het leven in een Nederlands gezin. Ik leerde van hen meer over hun prachtige maar verscheurde land dat ik in het verleden een aantal keer bezocht heb. Ook hoorde ik over het wachten in de noodopvang en de urenlange wandelingen die je dan maar gaat maken om de dag door te komen. Gelukkig zijn er lokale initiatieven en kan je altijd terecht in de bibliotheek, om aan de taal te werken.
Doordat ze het Nederlands zo goed oppakten, konden ze al snel als vrijwillige tolk aan de slag bij de infobalie van de noodopvang. Inmiddels hebben ze de stad verlaten naar een AZC waar de procedure eindelijk start. Goed voor hen, maar we missen ze wel. En zien ernaar uit ze straks in hun eigen huis op te zoeken.
Een jonge Syrische vrouw nam ik op een zondag mee naar mijn sportclub, een vrolijk Syrisch stel eet regelmatig bij ons en ging vorige week nog mee naar de waterpolowedstrijd van mijn zoon. Gewoon, omdat ze dat graag wilden. We leren van elkaar en hebben plezier.
Ik doe dit omdat ik het leuk vind. Maar zeker ook omdat ik ervan overtuigd ben dat integratie zoveel makkelijker gaat als je contact hebt. En juist die handreiking kunnen Nederlanders doen.
De mensen waar ik veel tijd mee doorbreng, willen graag en zijn vastbesloten hun bijdrage te leveren aan Nederland. Dat start bij taal en het ontwikkelen van een gevoel voor Nederlandse cultuur. Ik ben blij dat ik daar een bescheiden bijdrage aan kan leveren.
Speak Your Mind